Ben Bu Kadar Güzel Dileyemezdim..

Ben mi dedim;
Bu memlekette başka yol yokmuş gibi
Başka bir isim yokmuş gibi
Tam da benim yoluma
Tam da senin adın
Yazılsın diye?

Ben desem bu kadar güzel diyemezdim..
Dua etsem senin varlığın için bu kadarını hayal edip ellerimi açıp da dua edemezdim..

İyi ki ben demedim, iyi ki ben dilemedim...

Bizim yerimize bizim için en iyisini bilen ve bizi birbirimizle buluşturan, rahmetini üstümüzden eksik etmeyen Rabbimize sonsuz şükürler olsun!!

Gönlüm Gül Gülistan

Sen "gül"ü dilersin,
Gülü gönlüne sevdiren Allah, gülistan eyler gönlünü..

Rumi ne güzel demiş, "Gül düşünür, gülistan olursun" diye :)

Aslın ve Suretin

Aslın bende...
Zaten o yüzden kalbimi göstererek "özlediğinde elini oraya koy, ben ordayım." demedin mi?

Diyorum ki,
Suretine bile hasret bu denli zorken,

Rabbim iki cihanda ayrılık yaşatmasın, mahşerde çaresizce birbirimizi aratmasın..

Gel sevdiceğim, gel anla halimden..

Aile Okulu ve Aşkın Ev Hali

Aşk kitaplardan öğrenilmez, o muhakkak! Peki ya evlilik?

O da öğrenilmez tahminimce. Eşsiz iki insan bir araya gelince, ortaya çıkan evlilik kurumu da eşsiz olmalı... Her biri ayrı bir aile, ayrı ayrı insanlarca kurulmuş. Ancak insan fıtratında da genel geçer özellikler var, bu da bir gerçek. Farklı farklı durumlarla karşılaşsak da ve her evlilik ayrı bir dünya olsa da, belki bilmem gereken genel geçer kurallar vardır diyerek bir kaç kitap aldım.

Esra Nuray Sezert'in Aile Okulu kitabı ile Gülseren Gümüş ve Ahmet Bulut'ın birlikte yazdığı Aşkın Ev Hali kitabı..

Okuyayım bakalım, ne demişler..

Sevdiceğimle bizim tabirimizle "kafası çalışan insanlar" olduğumuzdan ve en önemlisi "gönül birliği" olduğundan aşkla kurduğumuz yuvamızın da "dünyada Cennet"imiz olacağına inanıyorum..

Rabbim hak çizgisinde aşkımızı muhabbetimizi artırsın, daim etsin. İki cihan saadeti nasip etsin inşallah! Amin :)  Tüm sevenlere...
 

Vatan Borcu

Bilmiyorum...

Çok istiyorum anlatayım aslında;

ama maalesef kelimesi yok bazı hallerin.

İfade bulunca ziyan olduğundan... Anlaşılmayınca sahibini yıprattığından...

Sadece, ben sanıyorum ki kimsenin vatana böyle bir borcu yok... Neden "hasretlik" bir vatan borcu olsun ki?

Yazmak Mutsuzluktur!

"Yazmak mutsuzluktur" diyordu bir duvar yazısında "mutlu insan yazmaz"

Durup şu halime bakınca, ağlamakla gülmek arası garip bir duygu yaşadım... Dünyalık işlerime biraz sırtımı döndüm ve bu yazıyı yazmaya başladım.

Yıllarca günlük yazdım. Bulduğum her fırsatta, bir yerlere bir şeyler karaladım... Yazamadığımda içimde patlıyor gibi oldu cümleler. Hayatımda "işte bu beni anlıyor" dediğim insanlar varken bile ben hep yazdım. Bir ihtiyaç  neticesinde...

Yazdım çünkü "yazmasam deli olacaktım" Sait Faik'in deyişiyle..

Ta ki Rabbimin hediyesi, kalbi bende saklı bir hazine canım kocamla tanışana kadar. Rabbimin bütün güzellikleri onun yüzünde topladığını sandığım bu adam, benim yazmaya olan ihtiyacımı aldı götürdü. O varken günlük yazmayı bıraktım, kenarlara bir şeyler karalamadım.. 

O kadar her şeyimle sevdi ki beni, o kadar her zerremle anladı ki... Bazen beni benden daha iyi bildiğine bile kanaat getirdim. Onunla her şeyi konuşabildim, her hissiyatımı her fikrimi... Mutluluğumu, hayal kırıklığımı, umutlarımı, öfkemi... Beni olduğum şekilde ve benim kelimelerimle anladı ve sevdi.

O varken hiç günlük yazmadım. Hiç yazma ihtiyacı hissetmedim. Sait Faik'i çoktan unuttum.

Şimdi onu o kapıdan uğurladığımdan bu yana geçen 58 güne bakınca, ben yine yazmaya başlamışım... 2012'den bu yana dokunmadığım blog bir anda aklıma gelmiş..Yine defterler alınmış, sağa sola bir şeyler karalanmış... 

Yazmak mutsuzluktur bence de, mutlu insan yazmaz... Böylesini, böylesine yazmaz yahut; bilemiyorum.

Ama ben satır satır zamanı dokuyarak, "huzur bahçem" dediğim o adamı bekliyorum. Aldığım her nefes hasret yüklü...

Onunla iki cihan saadeti diliyorum inşallah, amin ...